Stukje wandelen eindigt in warme chocomel

Met dat prachtige weer kan je toch niet binnen blijven zitten? We gaan een stukje wandelen!
Voor ons is dat nog even wennen. Tuurlijk, kind dik aankleden snappen we nog wel. Zelf ook een paar wanten aan, check! Totdat je de buggy naar buiten duwt... Er is toch iets meer sneeuw gevallen dan van achter glas het geval lijkt. De wielen van de buggy verdwijnen geheel onder de sneeuw. Natuurlijk laten we ons niet kisten, met skieen moet je ook eerst een beetje vaart hebben. Go!
Grote dikke vlokken vallen op de buggy, er vormt zich al een witte waas op de kap. Nou, als dat zo door gaat... Eerst even de handschoenen uit de auto pakken. Natuurlijk vergeet ik de sneeuw boven het portier weg te vegen waardoor er ongeveer een kuub sneeuw op mijn stoel belandt. Kut. Maar ja, dat zien we morgen dan wel weer, ik heb handschoenen.
Ik kijk even in de buggy en zie dat ons kleine mannetje zielig door wat sneeuwvlokken heen zit te kijken die in zijn oogharen zijn blijven plakken. Hij snapt er niks van, moet dit?
Ja, dat moet want als we Al Gore moeten geloven dan ligt Houten over 5 jaar aan zee. Geniet er dus nog maar even van! Heerlijk ouderwets hè die sneeuw.
Twee straten verder ligt er al een paar centimeter sneeuw op de buggy en ook op ons hoofd. Schat, als we hier links gaan dan zijn we zo thuis! Toch, lopen we nog een stukje verder... of lopen... we persen de buggy door de sneeuw waardoor die als een soort sneeuwschuiver fungeert. Ik achter de buggy en Patries daar weer achter. Leuk joh!
De volgende straat zijn we dan toch maar links af gegaan zodat we na 20 minuten wandelen weer thuis waren. Ruben was al lang blij en wij eigenlijk ook.
Je neemt ongemerkt nog een bak sneeuw mee naar binnen met zo'n buggy! En als je dat nou door hebt als het nog bevroren is... Nee, dat gebeurt pas als het smeltwater bijna de woonkamer in komt lopen.
Kan je na je chocomelletje nog op je knieen om te dweilen.